تابستان سال ۶۷ تداعیگر خاطرات بسیاری در ذهن هر ایرانی میباشد. قبول قطعنامه ۵۹۸ و زهری که امام راحل (ره) به اجبار آن را نوشید، زیر پا گذاشتن مفاد قطعنامهای که تازه امضا شده و هنوز امضای آن خشک نشده از سوی نیروهای عراقی با تجاوز دوباره به خرمشهر و در نهایت تحرکات فریب خوردگان منافقی که تحت القائات درون سازمانی، رؤیای تسلط بر ملت و دولتی داشتند که هشت سال تمام قد در برابر ابرقدرتهای شرق و غرب ایستادگی کرده بود.
تحرکاتی که توسط سازمان مجاهدین خلق عملیات فروغ جاویدان نام گرفت؛ اما فروغی بیفروغ.
گروهک منافقین در پی حملات عراق به خاک میهن اسلامی و عقبنشینیهای موقت رزمندگان اسلام، با تصور این که پذیرش قطعنامه ۵۹۸ ناشی از جدایی ملت و دولت است، به خیال واهی، فرصت را غنیمت شمرده و سعی در رسیدن به اهداف پلید خود نمود.