آموزش و پرورش ایران درگیر سه مشکل بزرگ
در سیستم آموزشی ما سه اشکال عمده وجود دارد. سه مشکلی که موجب تضاد و شکاف جدی در نظام آموزشی در ایران شده است.
نخستین مشکل این است که روش آموزش و تدریس در کشور عقب مانده است. این روش‌ها نیاز به مدرن‌سازی و نوسازی دارد.
چه در مدارس و چه در دانشگاه‌ها و چه کتاب‌ها و چه شیوه آموزش، سالیانی‌ست که کهنه شده و حاصل این نظام کهنه خروج از دایره خلاقیت است.
این نظام کهنه و عقب‌مانده را به راحتی می‌توان در ذهنیت معلم و مربی مدرسه تا استاد دوره دکتری و فوق دکتری جست‌وجو کرد.
از آموزش عقب‌مانده و ضدخلاقیت مدارس همان برون طراود که در اوست. اولیاء و مربیان خود محصول همین نظام عقب مانده‌اند و خروجی‌های مدارس تا دانشگاه از پس همین کتاب‌ها و از درون همین نظام ضدخلاقیت بیرون می‌آیند. این ریشه در مشکل دومی دارد.
مشکل دوم عدم تأمین زندگی مربیان و معلمان و استادان است که آموزش می‌دهند.
معلمان ما معمولاً کار دوم و سومی دارند و با وجود گرانی، حقوقی که می‌گیرند معلوم است که در چه وضعیتی گرفتارند.
نظامی که در آن زندگی اساتید و معلمان تأمین نباشد و معلم و مربی آن رضایت خاطر از زندگی نداشته باشد، نتیجه عملی‌اش چه خواهد بود، جز آنچه می‌بینیم؟
مشکل سوم تبعیض است که بسیاری از مسائل آموزش و پرورش را تحت‌الشعاع خود قرار داده است.
تبعیض در نظام آموزشی و پرورشی، پرورش را از دورن و آموزش را با گسترش مدارس خصوصی ویران کرد.
نظام آموزش و پرورشی که سرمایه‌داران و فرزندان سران و مقامات در آن از بهترین امکانات برخوردار باشند و تضاد بی‌انتهای مدارس خصوصی و مدارس ملی‌اش آزاردهنده باشد، نه آموزش در آن به سرانجامی خواهد رسید و نه پرورش.
تبعیض، ریشه اهداف و ارزش‌های ملی و دینی ما را در آموزش و پرورش از بین برده است.
.:سیدیحیی یثربی - استاد دانشگاه علامه طباطبایی:.
