کرامت در مجازات
یکى از غلامان امام حسین علیه‌السّلام خلافى مرتکب شد که مستحقّ عقوبت و تادیب گشت. به همین جهت، حضرت اباعبداللّه‌الحسین علیه‌السّلام دستور داد تا غلام تنبیه شود.
پیش از آن که غلام مجازات شود، خود را به مولایش امام حسین علیه‌السّلام رساند و عرضه داشت: اى سرورم! خداوند متعال در قرآن کریم فرموده است: وَالْکاظِمینَ الْغَیْظَ. (یعنی: خشم خود را فرونشانند.)
پس حضرت با مشاهده حالت او و شنیدن این آیه مبارکه تبسّمى نمود و فرمود: او را رها سازید، من خشم خود را فرو نشاندم.
آن‌گاه غلام گفت: وَالْعافینَ عَنِ النّاسِ. (یعنی: از بدی مردم درگذرند.)
امام حسین علیه‌السّلام با شنیدن این فراز از آیه شریفه، خطاب به غلام کرد و اظهار داشت: از تو گذشتم و تو را مورد عفو و بخشش خود قرار دادم.
در این هنگام، غلام کرامت و بخششى بیش از این تقاضا کرد و اظهار داشت: وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ (یعنى: خداوند متعال نیکوکاران و کرامت‌کنندگان را دوست دارد.)
حضرت اباعبداللّه‌الحسین علیه‌السّلام با دیدن حالت غلام و تلاوت آخرین فراز آیه مبارکه قرآن، فرمود: همانا من تو را به جهت خوشنودى و رضایت خداوند متعال آزاد کردم.
پس از آن دستور داد تا همچنین هدیه‌اى مناسب، که رفع مشکل و نیاز غلام کند به وى عطاء گردد.
