دبیرستان زنده‌یاد حاج سید حسین نوایی

دولت آباد برخوار خیابان طالقانی خیابان سجاد خیابان شهید محمدمهدی داوری تلفن 03145823540
دبیرستان حاج سید حسین نوایی


دبیرستان زنده‌یاد حاج سید حسین نوایی

دولت آباد برخوار خیابان طالقانی خیابان سجاد خیابان شهید محمدمهدی داوری تلفن 03145823540

ﺭﻭﺯﯼ ﻃﻠﺒﻪﺟﻮﺍﻧﯽﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩﻋﺒﺎﺱ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺩﺭﺱ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝﺗﺠﺎﺭﺕ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮﻭﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺱﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻡ، ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﮕﯽ بجاﯾﯽ ﻧﻤﯽﺭﺳﺪ ﻭ بجز ﺑﯽﭘﻮﻟﯽ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ، ﻋﺎﯾﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧُﺐ! ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ. فعلاً ﺍﯾﻦ قطعه‌سنگ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍﯾﯽ ﺑﺮﻭ ﭼﻨﺪ ﻋﺪﺩ ﻧﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮﻭ، ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺴﺐ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺗﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﻡ.

ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﯿﺮﺕ ﻭ ﺗﺮﺩﯾﺪ، ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍﯾﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺮﺩ.

ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ؟

ﻧﺎﻧﻮﺍ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩ ﻫﯿﭻ، ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﯾﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ.

ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ: ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﮕﻮ این سنگ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭﯼ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﻭ ﮐﺎﻩ ﻭ ﺟﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺐ‌ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺨﺮﯼ.

ﺍﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﺑﺨﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ.

ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺷﯿﺦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ.

ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﺎﺵ. ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﻭ ﺯﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﺩﮐﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﮔﺮﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺯﺍﯼ ﺁﻥ، ﺻﺪ ﺳﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮﺽ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﻡ.

ﻃﻠﺒﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ، ﻧﺎﻥ ﻭ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﻥ ﭘﻮﻝ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ؟

ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ: ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺿﺮﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻃﻠﺒﻪﺟﻮﺍﻥ بااینکه ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺷﯿﺦ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ رفت ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ صد ﺳﮑﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﯽﺳﭙﺎﺭﻡ.

ﻣﺮﺩ ﺯﺭﮔﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﻗﺪﺭﯼ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺖ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﻢ.

ﺳﭙﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ  ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺑﻪ دﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ.

مأموران ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮند. ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ؟

ﻣﺮﺩ ﺯﺭﮔﺮ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﭼﯿﺴﺖ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯽﺍﺭﺯﺩ؟

ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ، ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯽﺍﺭﺯﺩ؟

ﺯﺭﮔﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﺭﺯﺵ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ، ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﮑﻪ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ، ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﮑﻪ ﺭﺍ ﯾﮏﺟﺎ ﻧﺪﯾﺪﻩﺍﯼ، ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻨﮓ گران‌قیمتی ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ آورده‌ای؟

ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺭﺯﺵﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻦﻭﻣﻦ ﻭ ﻟﮑﻨﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ﺩﺯﺩﯼ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻡ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ. ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﯿﺦ ﺑﺮﻭﯾﻢ.

مأموران ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. مأموران ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ، ﻗﻀﯿﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ.

ﺍﻭ مأموران ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. ﻣﻦ این سنگ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﮔﺮﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻗﺪﺭﯼ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪ ﺑﮕﯿﺮﺩ.

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ مأموران، ﻃﻠﺒﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﺷﯿﺦ! قضیه چیست؟ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ، ﻋﺠﺐ ﺑﻼﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﻣﮕﺮ این سنگ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﺎﻩ ﻭ ﺟﻮ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﺮﺩ ﺻﺮﺍﻑ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﮑﻪ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﺩ.

ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ! ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ، ﮔﻮﻫﺮ شب‌چراغ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﮐﻤﯿﺎﺏ، ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﯽﺩﺭﺧﺸﺪ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ.

ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﯼ،  ﻗﺪﺭ ﺯﺭ ﺭﺍ ﺯﺭﮔﺮ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻗﺪﺭ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﮔﻮﻫﺮﯼ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ.

ﻧﺎﻧﻮﺍ ﻭ ﻗﺼﺎﺏ، ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﯿﻦ ﺳﻨﮓ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻨﺪ. ﻭﺿﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺭﺯﺵ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﯼ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﻘﺎﻝ ﻭ ﻋﻄﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﻃﻠﺐ ﻋﻠﻢ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺍﻧﺶ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ.

ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﭘﯽ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻢ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ.

ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ این‌که ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﻠﺐ ﻋﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺸﺪ، ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻋﻠﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺳﯿﺪ.

۹۷/۱۱/۱۶

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">

دبیرستان حاج سید حسین نوایی دولت آباد