سرانجام یزید ملعون
یزید بن معاویة بن ابوسفیان در سال ۲۵ یا ۲۶ هجرى، متولّد شد و در سال ۶۴ هجرى، به هلاکت رسید.
وى که مُجرم اصلى در فاجعه خونبار کربلا بود، تنها سه سال پس از این فاجعه، در ۳۸ سالگى با ننگ‌آمیزترینِ مرگ‌ها از دنیا رفت و با مرگش، حکومت ننگین خاندان ابوسفیان نیز پایان یافت.
در این زمینه قول‌ها مختلف هستند، اما مورّخان، اتفاق نظر دارند که افراط در مِیگُسارى و بَدمستى، موجب هلاکت او شد.
برخى گفته‌اند وى هنگام رقص و در حال بدمستى به زمین خورد و مغزش متلاشى شد، برخى گاز گرفته شدن توسط میمونش را که با وى بازى مى‌کرد و برخى کثرت میگسارى و قى کردنِ پیاپى آن را عامل هلاکت او ذکر کرده‌اند.
همچنین گزارش شده که صورت او پس از مرگ، همچون قیر سیاه شد و با ظاهرى چون باطنش به عالم آخرت منتقل شد.
ناگفته نماند که عباسیان، در سال‌هاى نخست حکومتشان، قبرهاى یزید، معاویه و عبدالملک بن مروان را نبش کردند و استخوان‌هاى باقى مانده آنان را آتش زدند.
در کتاب «أنساب الأشراف» نبش قبر یزید، این گونه روایت می‌شود: وقتى عبدالله بن على عباسى به رود ابوفُطرُس رسید، دستور داد که براى بنى‌امیّه اعلام امان کنند، آنان همه در اطراف او گرد آمدند و سپاه خراسانى -حامى بنى عبّاس- با گُرز به آنان یورش آورد و آن‌ها را کشت.
عبدالله هم جمعیتى از آنان و پیروانشان را به قتل رساند و دستور داد قبر معاویه را شکافتند و چیزى از معاویه جز استخوان باریکه‌اى باقی نمانده بود. قبر یزید بن معاویه را هم شکافتند و جز استخوان‌هاى بند مفاصل پاى او را پیدا نکردند، از عبدالملک بن مروان نیز قطعه‌هایى از سرش پیدا شد و هر چه از گورها گرد آورده بودند، آتش زدند.
