پندی بزرگ از مردی بزرگ

کمیل بن زیاد از یاران خاص و از شیفتگان امام امیر مؤمنان علی ‎(ع) بود.

او می‎گوید: روزی امیر مؤمنان دستم را گرفت و مرا به سوی قبرستان کوفه برد، واپس از آن که به صحرا رسید، آه اندوهبار و پر دردی کشید و فرمود:

یا کُمَیل‎ُ بْن‎َ زِیادٍ، اِن‎َّ هَذِه‎ِ الْقُلُوب‎َ اَوْعِیه‎ٌ فَخَیرُهَا اَوْعَاهَا فَاحْفَظ‎ْ عَنّی مَا اَقُول‎ُ لَک‎َ ...

ای کمیل بن زیاد، این دل‎ها، ظرف‎هایی است که بهترین آن‎ها ظرفی است که فراگیرتر باشد. بنابراین آنچه می‎گویم‎، آن را فرا گیر و به قلبت بسپار ...

ای کمیل‎! مردم بر سه گونه‎اند:

1ـ علمای ربّانی و نیکوکردار

2ـ دانش طلبانی که در راه تحصیل نجات هستند.

3ـ مگسان کوچک و ناتوان و بی‎اراده‎ای که دنبال هر صدایی می‎روند و با هر بادی حرکت می‎نمایند.

این گروه از نور علم و دانش بهره نمی‎گیرند و به ستون محکمی پناهنده نشده‎اند.

ای کمیل‎! علم بهتر از مال است‎؛ زیرا علم تو را حفظ می‎کند، ولی تو مال را حفظ‎ ‎می‎نمایی‎. مال با انفاق‎، کم می‎شود، ولی علم با نشر و انفاق‎، افزایش می‎یابد... .

منبع: داستان‌های نهج البلاغه نوشته محمدمحمدی اشتهاردی